ΟΙ ΑΓΝΩΣΤΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ!!

Σκυρόδεμα (τσιμέντο) του 1000 π.Χ. ίδιας ποιότητος με το σημερινό και αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια. http://s2.gladiatus.gr/game/c.php?uid=25195 Έχει καλλιεργηθεί η άποψη ότι οι τεχνολογικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν ελάχιστες και υπολείποντο κατά πολύ των επιστημονικών τους θεωριών. Όμως ένα πλήθος ιστορικών μαρτυριών, που συστηματικά αποσιωπώνται, καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Ακόμη και κάποια διασωθέντα μνημεία της αρχαιότητας παρουσιάζουν ως προς την τεχνολογία τους και τις ιδιότητές τους εκπληκτικά επίπεδα γνώσεως, που είναι γνωστά σε λίγους ερευνητές σήμερα. Παράδειγμα αποτελούν οι αποδείξεις για την επιστήμη της Χημείας, ένα γνωστικό κλάδο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού με τεχνολογικές εφαρμογές που δεν υπολείποντο σε τίποτε των σημερινών, κλάδο που εν τούτοις είναι λησμονημένος από το διεθνές ακαδημαϊκό κατεστημένο. Ο Ιωάννης Τσαγκάρης, καθηγητής της Χημείας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, είναι απ’ τους ελάχιστους ερευνητές , που εδώ και χρόνια προσπαθεί να ανασύρει απ’ την ιστορία την θαμμένη γνώση των προγόνων μας. Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο καθηγητής κ. Τσαγκάρης στο περιοδικό “Δαυλός” που φωτίζει άγνωστες πτυχές της Χημικής επιστήμης στην αρχαία Ελλάδα, καθώς και η συνέντευξη του κ. Ευσταθιάδη του μηχανικού που έκανε την μελέτη του αρχαίου σκυροδέματος. Τσιμέντο καλύτερο από το σημερινό στην αρχαία Ρόδο ΕΡΩΤΗΣΗ: Κύριε Τσαγκάρη, ελάχιστα γνωρίζουμε σήμερα για τις Χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων. Ποια είναι η κυρίαρχη άποψη που προβάλλεται σχετικά με την γέννηση αυτής της επιστήμης; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι περισσότεροι και σήμερα δέχονται, ότι η Χημεία έχει τις ρίζες της στην Αίγυπτο, που διέσωσαν οι Άραβες αλχημιστές και κατόπιν οι αλχημιστές του Μεσαίωνα. Η Ελληνική συμβολή δεν ήταν καθόλου γνωστή παλαιότερα, αλλά και σήμερα δεν προβάλλεται επαρκώς. Εκείνος που ανέδειξε την καταλυτική συνεισφορά των Ελλήνων στην γένεση αυτής της επιστήμης ήταν ο Γάλος χημικός Marcelin Berthelot γύρω στα 1888. Ο Μπερτελώ μελέτησε αρχαία και μεσαιωνικά κείμενα καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι οι χημικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων ήταν μεγάλες και πέρασαν στην Αλεξάνδρεια της Ελληνιστικής εποχής. Στην Ελλάδα συνεχιστής των απόψεων του Μπερτελώ και πρωτεργάτης της ανάδειξης της Ελλάδος ήταν ο Μιχαήλ Στεφανίδης από την Λέσβο, καθηγητής της Ιστορίας των Φυσικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. ΕΡΩΤΗΣΗ : Πέρα από τις ιστορικές πηγές, που ερεύνησαν αυτοί οι δύο επιστήμονες, υπάρχουν αρχαιολογικά κατάλοιπα, που να καταδεικνύουν ένα μέρος της γνώσης αυτής; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Για παράδειγμα στην Ρόδο ήκμασε η πόλη Κάμιρος, απ’ τους Ομηρικούς χρόνους μέχρι το 400 π.Χ. , όταν ο μεγάλος αρχιτέκτονας και πολεοδόμος Ιππόδαμος έκτισε την πόλη της Ρόδου και η Κάμιρος παρήκμασε. ΠΑΝΩ: Άποψη της αρχαίας δεξαμενής της Καμίρου. Ο παχύς μανδρότοιχος στο μέσον είναι μεταγενέστερη προσθήκη. (φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός) Στην ακρόπολη λοιπόν της Καμίρου σώζεται σήμερα κτίσμα μιας μεγάλης δεξαμενής από μπετόν, χωρητικότητας 600 κυβικών μέτρων που χρονολογείται γύρω στο 500 π.Χ. Είναι πράγματι από μπετόν με προδιαγραφές, σύσταση, ποιότητα, ποιοτική αντοχή και ελαστικότητα όμοια με τις σημερινές, σύμφωνα με εργασία του κ .Ευσταθιάδη. Ο Ε. Ευσταθιάδης είναι ένας πολύ καλός μηχανικός – συνταξιούχος νομίζω τώρα – με μεγάλη πείρα στα μπετόν – μπετόν αρμέ, διευθυντής του Κέντρου Ερευνών Δημοσίων έργων του ΥΠΕΧΩΔΕ. Η αξιέπαινη αυτή εργασία του έγινε το 1978, η οποία δεν αμφισβητείται πειραματικώς και αποδεικνύει ότι το μπετόν της δεξαμενής της Καμίρου είναι όμοιο και ίσως καλύτερο από το σημερινό τύπου “πόρτλαντ”. Το εύρημα αυτό, που έχει ασφαλώς τεράστιο επιστημονικό, ιστορικό και δημοσιογραφικό ενδιαφέρον, δυστυχώς δεν προεβλήθη απ’ το Ελληνικό κράτος. Τσιμέντο του 1000 π.Χ. αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια ΕΡΩΤΗΣΗ : Είχατε αναφερθεί και στα μεταλλεία του Λαυρίου… ΑΠΑΝΤΗΣΗ : …να σας πω και για το Λαύριο. Το 1992 η Αμερικανίδα φυσικοχημικός Μάρθα Μπουντγουαίη έκανε μία ανακοίνωση σε συνέδριο στην Βοστώνη, στην οποία έλεγε ότι το κονίαμα της κατασκευής των επιχρίσεων των αρχαίων μεταλλευτικών δεξαμενών του Λαυρίου είναι αδιαπέραστο από την ραδιενέργεια. Πρόκειται για ένα είδος τσιμέντου που χρησιμοποιούσαν οι Έλληνες 3000 χρόνια πρίν – τουλάχιστον. Μάλιστα η κυρία Μπουντγουαίη συνέστησε να χρησιμοποιηθεί το υλικό αυτό ως μέσο επιχρίσεως των δεξαμενών αποθήκευσης πυρηνικών αποβλήτων! ΕΡΩΤΗΣΗ : Κύριε Τσαγκαράκη, μας αναφέρετε σπουδαία πράγματα, που όμως ελάχιστοι γνωρίζουν. ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σας είπα : Αν δεν ήταν ο Μπερτελώ και ο Στεφανίδης – θα προσθέσω και τον καθηγητή μου στο Πολυτεχνείο Προκόπη Ζαχαρία, ο οποίος και με δίδαξε τις γνώσεις αυτές – ίσως να μην γνωρίζαμε τίποτα σήμερα. Μάλιστα ο Στεφανίδης με σειρές βιβλίων του απεδείκνυε, ότι στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν οι “χυμευταί”, κάτι αντίστοιχο των σημερινών χημικών ή χημικών μηχανικών. Ο καθηγητής Ζαχαρίας υποστήριξε, ότι η Χημεία έπρεπε να γράφεται με υ και να αναφέρεται και ως “Χυμευτική”. ΕΡΩΤΗΣΗ : Πως το δικαιολογούσε αυτό; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι αρχαίοι έλεγαν, πως, για να γίνει μία χημική πράξη, έπρεπε οι ουσίες να περάσουν από την κατάσταση του “χύματος”, που ήταν η λεπτή λειοτρίβηση της ύλης, πολύ λεπτή όπως το αλεύρι, για να αναμειχθεί με άλλο “χύμα” και με την διαδικασία της μεταλλοίωσης, της μεταβολής δηλαδή, θα δώσει ένα άλλο προϊόν. Η πράξη αυτή λεγόταν “χυμίζειν” ή ακριβέστερα “χυμεύειν” . Αυτοί που έκαναν την εργασία αυτή, που κατεύθυναν τους εργάτες, ονομάζονταν “χυμευταί”. ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορείτε να μας αναφέρετε κάποια ονόματα Ελλήνων χυμευτών που διασώθηκαν; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είναι αρκετά. Σας αναφέρω τον Θεόδωρο τον Σάμιο (6ος π.Χ. αιών), τον Γλαύκο τον Χίο (6ος – 5ος π.Χ.), τον Αρχύτα τον Ταραντίνο, που ανακάλυψε, που ανακάλυψε και την πρώτη πετομηχανή (αεριωθούμενο) κ.λ.π. Πως έγινε στάχτη η Ελληνική Επιστήμη ΕΡΩΤΗΣΗ : Γιατί δεν υπάρχουν στα αρχαία κείμενα οι λέξεις χυμευτική και χυμευτής ; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Διότι τα σχετικά βιβλία κάηκαν το 323 στη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στην Αίγυπτο την εποχή αυτή οι Ελληνομεμφίτες είχαν αποκτήσει τεράστιο πλούτο, λόγω της ικανότητάς τους να μετατρέπουν διάφορα ευγενή μέταλλα σε χρυσό, τα οποία πούλαγαν σε υψηλές τιμές, και έτσι αποτέλεσαν απειλή για την οικονομία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. ΕΡΩΤΗΣΗ : Μπορούσαν δηλαδή να φτιάχνουν χρυσό; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Ουσιαστικά πρόκειται για επιχρυσώσεις. Τις γνώσεις αυτές τις είχαν πάρει από τους Έλληνες χυμευτάς, που με τον Μ. Αλέξανδρο έφτασαν εκεί. Έτσι ο Διοκλητιανός διατάζει, όλα τα βιβλία που περιείχαν τις λέξεις “Χυμεία” και “Χυμευτική” να καούν, όπως και έγινε. Τα έκαψαν και στο Σεράπειο και στην Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Οι στρατιώτες έμπαιναν ακόμη και σε σπίτια, όπου είχαν πληροφορίες ότι υπήρχαν τέτοια βιβλία. Και ξέρετε πως σώθηκαν μερικά; Κάποιοι χυμευτές πέθαναν πριν τον διωγμό, ήταν Αιγύπτιοι με Ελληνική μόρφωση. Όπως ξέρετε μέσα στην μούμια έβαζαν και τα αγαπημένα αντικείμενα του νεκρού. Έτσι στις Θήβες της Αιγύπτου τον 19ο αιώνα βρέθηκαν δύο μούμιες, που περιείχαν χειρόγραφα Χυμευτικής, τα οποία μεταφέρθηκαν στο μουσείο Λέυντεν της Ολλανδίας, που αναφέρουν εκπληκτικά πράγματα : Παρασκευή χρωμάτων, γυαλιών, τεχητών πολύτιμων λίθων, επιχρυσώσεις, όπως ακριβώς κάνουν σήμερα, και ονομασίες στοιχείων όπως π.χ. η σημερινή σόδα ήταν το “νίτρον” αρχαίων Ελλήνων. Αυτά διάβασε ο Μπερτελώ και πείσθηκε, πως η σημερινή επιστήμη της Χημείας προέρχεται απ’ τους αρχαίους Έλληνες. Το “λεξικό της Σούδας” - και όχι του “Σουΐδα”, όπως το λένε – αναφέρει, ότι σύμφωνα με το διάταγμα του Διοκλητιανού στην Αλεξάνδρεια, και πιθανώς και σε άλλες πόλεις της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, κατακάηκαν “ΤΑ ΠΕΡΙ ΧΥΜΕΙΑΣ ΚΑΙ ΧΡΥΣΟΥ ΤΟΙΣ ΠΑΛΑΙΟΙΣ ΑΥΤΩΝ ΓΕΓΡΑΜΜΕΝΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΡΟΣ ΜΗΚΕΤΙ ΠΛΟΥΤΕΙΝ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙΣ ΕΤΙ ΤΟΙΑΥΤΗΣ ΠΕΡΙΓΙΓΝΕΣΘΑΙ ΤΕΧΝΗΣ, ΜΗΔΕ ΧΡΗΜΑΤΩΝ ΑΥΤΟΥΣ ΘΑΡΡΟΥΝΤΑΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΝ ΡΩΜΑΙΟΥΣ ΑΝΤΑΙΡΕΙΝ” [= τα περί χημείας και χρυσού βιβλία που είχαν γράψει οι αρχαίοι, για να μην πλουτίζουν πια οι Αιγύπτιοι ασχολούμενοι με την τέχνη αυτή και με τα χρήματα να αποκτούν θάρρος, για να επαναστατούν εναντίον των ρωμαίων]. ΕΡΩΤΗΣΗ : Ασφαλώς οι χημικές γνώσεις των Ελλήνων θα επηρέασαν τις φιλοσοφικές τους αντιλήψεις για την ουσία της ύλης; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Βεβαίως. Οι χυμευτές, αυτοί οι πρακτικοί φιλόσοφοι, ήταν κατά κάποιο τρόπο η πειραματική πλευρά και ταυτόχρονα η εφαρμογή της επιστημονικής θεωρίας. Η απάτη του δόγματος “Εξ ανατολών το φως” ΕΡΩΤΗΣΗ : παρ’ όλη αυτή την πληρότητα η κατεστημένη άποψη διεθνώς μιλά για την γέννηση του Πολιτισμού αλλού και όχι στην Ελλάδα. ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ακούστε, τα πράγματα είναι απλά. Η επιστημονική γνώση είναι καθαρή Ελληνική σκέψη. Από την ιστορική πλευρά υπάρχουν πολλά κείμενα αρχαίων συγγραφέων, ενώ αντίθετα κείμενα Περσών, Βαβυλωνίων, Χαλδαίων, Αιγυπτίων, Φοινίκων δεν υπάρχουν. Η παλαιά Διαθήκη είναι το μόνο κείμενο που αναφέρεται στην ύλη, όμως καθαρά θεοκρατικά. Οι Ελληνικές αντιλήψεις αντίθετα συμβαδίζουν με τις σημερινές κατακτήσεις της επιστήμης. Αυτά σκοπίμως αποκρύπτονται διεθνώς από ανθελληνικά κέντρα και από θεωρίες όπως του μπερνάλ ή του χάντινγκτον. Καταλαβαίνετε πως αν δεν υπήρχε ο Μπερτελώ, δεν θα ξέραμε τίποτε για την συμβολή των Ελλήνων στην Χημεία. Αυτό ακριβώς συμβαίνει με όλες τις επιστήμες. ΕΡΩΤΗΣΗ : Υπάρχει σε κάποιο Ελληνικό πανεπιστήμιο έδρα Ιστορίας της Χημείας, ώστε να ανασκευαστούν οι κατασκευασμένες απόψεις; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Όχι. Υπήρχε όσο ζούσε ο Στεφανίδης και την κρατούσε γιατί ήταν ο Στεφανίδης. Προσπαθούμε σήμερα να την καθιερώσουμε και πάλι. Εγώ θέλω να κάνω το χρέος μου στην επιστήμη που υπηρετώ. Να καταδείξω δηλαδή την συμβολή των προγόνων μας. Αν ήμουν γιατρός θα το έκανα στην Ιατρική. [Παν. Λ. Κουβαλάκης - Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ. 226 (Οκτώβριος 2000)] Στον λόφο όπου εντοπίζεται η ακρόπολη της αρχαίας Καμίρου στην Ρόδο, πλησίον του ναού της Αθηνάς Καμιράδος, βρίσκεται αρχαιότατη δεξαμενή χωρητικότητας 600 περίπου κυβικών μέτρων. Η δεξαμενή αυτή, το κτίσιμο της οποίας χρονολογείται κατά προσέγγιση στο 900 π.Χ., είναι κατασκευασμένη από ένα υλικό σκληρό και αδιάβροχο, η παρουσία του οποίου προέτρεψε προ πολλών ετών τον επίτιμο διευθυντή του τ. Υπουργείου Δημοσίων Έργων κ. Ευστάθιο Ευσταθιάδη, που βρισκόταν για επαγγελματικούς λόγους στην Ρόδο, να λάβει δείγματα του υλικού αυτού και να προχωρήσει σε χημική ανάλυσή τους. Όπως τελικά διεπίστωσε, πρόκειται για ένα μείγμα αδρανούς υλικού, το οποίο συνιστά έναν τύπο σκυροδέρματος (τσιμέντου), που ελάχιστα διαφέρει από το εν χρήσει σημερινό (τύπου πόρτλαντ). Ο κ. Ευσταθιάδης συνέγραψε και ειδική μονογραφία για το θέμα με πληθώρα ιστορικών, τεχνικών και χημικών πληροφοριών. Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε ο κ. Ευσταθιάδης στο περιοδικό "ΔΑΥΛΟΣ" ΕΡΩΤΗΣΗ : Θα ήθελα να μας πείτε, κ. Ευσταθιάδη, εάν υφίστανται διαφορές μεταξύ του σκυροδέματος που ανακαλύψατε στην Κάμιρο και του σημερινού εν χρήσει μπετόν. ΠΑΝΩ: Το τεμάχιο αυτό του σκυροδέματος από την δεξαμενή της Καμίρου απεκόπη για περαιτέρω μελέτη από τον κ. Ευστ. Ευσταθιάδη και φυλάσσεται έως σήμερα επιμελώς από τον ίδιο (φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός) ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Ουσιαστικά δεν έχουν καμία απολύτως διαφορά. Η τεχνολογία του σημερινού μπετόν, που χρησιμοποιείται στα οποιαδήποτε έργα, οικοδομές, λιμάνια, γέφυρες, αεροδρόμια κλπ, είναι ακριβώς ίδια με αυτήν του αρχαίου Ελληνικού μπετόν. Μία μικρή ωστόσο αλλά αξιοπρόσεκτη και σημαντική υπέρ του αρχαίου Ελληνικού σκυροδέματος διαφορά είναι, ότι οι αρχαίοι πρόσεξαν να δώσουν στην τσιμεντένια μεμβράνη, που παρεμβάλλεται μεταξύ όλων των κόκκων της συνθέσεως του μπετόν, λίγο μεγαλύτερο πάχος απ’ ότι βλέπει κανείς στο σημερινό μπετόν. Αυτό αποτελεί μία από τις αποδείξεις της σοφίας των αρχαίων Ελλήνων μηχανικών. ΕΡΩΤΗΣΗ : Εκτός απ΄ το συγκεκριμένο δείγμα της Καμίρου, ενδέχεται το σκυρόδεμα να ήταν γνωστό και εν χρήσει και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Είχα παρακαλέσει το Υπουργείο Πολιτισμού να μου υποδείξει θέσεις κι άλλων αρχαίων κατασκευών, κυρίως δεξαμενών. Πράγματι μου είχε στείλει ένα πίνακα με υπάρχουσες δεξαμενές και σε άλλα μέρη του Ελλαδικού χώρου. Η διατήρηση όμως της στεγανοποίησης των αυτών δεν ήταν τόσο καλή, όσο αυτή της προτύπου κατασκευής της Καμίρου. ΕΡΩΤΗΣΗ : Γνωρίζουμε, κ. Ευσταθιάδη ότι το τσιμέντο είναι εφεύρεση των τελευταίων εκατό ετών από τους Άγγλους. Πως συνέβαινε οι αρχαίοι Έλληνες να γνωρίζουν ένα πανομοιότυπο υλικό στην εποχή τους; ΠΑΝΩ: Ιζηματική διάταξη των στοι- χείων του αρχαίου τσιμέντου της Κα- μίρου σε γυάλινο σωλήνα. (φωτ. Ε. Ευσταθιάδη δημοσίευση περιοδ. Δαυλός) ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Οι τεχνικοί είχαν την σοφία, παράλληλα με όλες τις άλλες φιλοσοφικές τοποθετήσεις τους, να παρατηρήσουν ότι το χώμα της Σαντορίνης, που είχε βγει από το ηφαίστειο, έχει ιδιαίτερες ιδιότητες, που το κάνουν να διαφέρει από όλα τα γνωστά ανά τον Ελλαδικό χώρο εδάφη. Πειραματίστηκαν επάνω σ’ αυτό, αφού τους κίνησε την περιέργεια, και κατέληξαν όχι μόνο να το χρησιμοποιούν αναμιγνύοντάς το με ασβέστη, ο οποίος τους ήταν ήδη από παλαιότερα γνωστός, αλλά και να παράγουν μία “λάσπη”, η οποία άντεχε περισσότερο στο νερό και μπορούσε να πήξει μέσα σε αυτό, σε αντίθεση με άλλα κοιτάσματα από φυσική άμμο και ασβέστη. Αλλά εν συνεχεία, αφού επεξέτειναν τις μελέτες τους, διεπίστωσαν ότι το λεπτότατο υλικό της “Θηραϊκής γης”, που υφίσταται σε πολύ μικρό ποσοστό, ίσως κάτω του 20%, είναι και το πλέον ουσιώδες. Γι’ αυτό το λόγο επενόησαν κάποια γνωστή μόνο σ’ αυτούς μέθοδο την οποία εφήρμοσαν σε εκτεταμένη κλίμακα για την παραγωγή των γεωδών χρωστικών υλών, τις οποίες χρησιμοποιούσαν για την βαφή και ζωγραφική των αρχαίων Ελληνικών αγγείων. Κατασκεύαζαν έτσι αυτά τα απαράμιλλα έργα τέχνης, η αντοχή των οποίων ακόμα και μέσα στην θάλασσα με την πάροδο όχι μόνο των αιώνων αλλά και των χιλιετιών παραμένει αναλοίωτη. ΕΡΩΤΗΣΗ : Είναι γνωστό ότι η παρασκευή τσιμέντου σήμερα προϋποθέτει την καύση των συστατικών σε καμίνους. Αυτό συνέβαινε και τότε; ΑΠΑΝΤΗΣΗ : Σε ότι αφορά την παραγωγή, η διαφορά με το σημερινό τσιμέντο είναι ότι σε όλη την υφήλιο παρασκευάζεται μέσα σε απλές καμίνους, στις οποίες προσθέτουν το μίγμα των πρώτων υλών, το οποίο ψήνεται εκεί, ενώ στην αρχαία Ελλάδα θεωρώ ότι χρησιμοποιούσαν διπλές καμίνους. Η μία εξ’ αυτών δεν ήταν άλλη από το ηφαίστειο, όπου στα έγκατα της γης ψηνόταν το φυσικό γεώδες υλικό, που κατόπιν χρησιμοποιούσαν ως πρώτη ύλη, για να παρασκευάσουν το τσιμέντο. Το δεύτερο καμίνι ήταν το τεχνητό, όπου έψηναν τον ασβεστόλιθο και έβγαζαν ασβέστη. Σε συνδυασμό τώρα της μεθόδου της “υδαταιώρησης” του επεξεργασμένου υλικού του ηφαιστείου, της αναμίξεως δηλαδή της Θηραϊκής γης με νερό και της αφαιρέσεως του νερού μετά από εικοσιτετράωρη καθίζηση, πετύχαιναν την λήψη του ανωτάτου στρώματος της στάθμης, που αποτελεί και το ένα συστατικό του τσιμέντου. Το δεύτερο συστατικό, όπως είπαμε, ήταν ο ασβέστης που ψηνόταν σε δεύτερο καμίνι. Τα δύο αυτά υλικά σε ορισμένη αναλογία μεταξύ τους και με την προσθήκη νερού δίνουν ένα κράμα, που έχει τις ίδιες χημικές ιδιότητες με το σημερινό τσιμέντο “Portland”. Επομένως η μόνη ουσιαστική διαφορά του αρχαίου τσιμέντου με το σημερινό τσιμέντο είναι, ότι το πρώτο παρήγετο με βάση την εμπνευσμένη τεχνολογία των αρχαίων Ελλήνων τεχνικών. [Μάριος Μαμανέας - Περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τ. 226 (Οκτώβριος 2000)]

Α ρε γλώσσα..

Βάζω σαν ξεχωριστό post αυτό το άρθρο γιατί με ενθουσίασε!!

Η Ελληνική γλώσσα καθιερώνεται διεθνώς

Του Γιάννη Χ. Παπατζανή 15/11/2003

"Hellenic Quest " λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμαθήσεως της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους.

Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας.

Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ "Apple", της οποίας Πρόεδρος Τζον Σκάλι είπε σχετικώς: «Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμαθήσεως της Ελληνικής επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει ν' αναπτύξει τη δημιουργικότητά της να εισαγάγει καινούριες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ' όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει».

Με άλλα λόγια πρόκειται για μια εκδήλωση της τάσεως για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων.

Άλλη συναφής εκδήλωση: Οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν Αρχαία Ελληνικά «επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων».

Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι «Η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες.

Γι' αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία, αλλά και στον τομέα οργανώσεως και διοικήσεως».

Αυτές οι ιδιότητες της Ελληνικής ώθησαν το Πανεπιστήμιο Ιρβάιν της Καλιφόρνια να αναλάβει την αποθησαύριση του πλούτου της. Επικεφαλής του προγράμματος τοποθετήθηκαν η γλωσσολόγος -Ελληνίστρια- Μακ Ντόναλι και οι καθηγητές της ηλεκτρονικής Μπρούνερ και Πάκαρι. Στον Η/Υ «Ίβυκο» αποθησαυρίστηκαν 6 εκατομμύρια λεκτικοί τύποι της γλώσσας μας όταν η Αγγλική έχει συνολικά 490.000 λέξεις και 300.000 τεχνικούς όρους δηλαδή ως γλώσσα είναι μόλις το 1/100 της δικής μας. Στον «Ίβυκο» ταξινομήθηκαν 8.000 συγγράμματα 4.000 αρχαίων Ελλήνων και το έργο συνεχίζεται.

Μιλώντας γι' αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: «Σε όποιον απορεί γιατί τόσα εκατομμύρια δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής απαντούμε: Μα πρόκειται για τη γλώσσα των προγόνων μας. Και η επαφή μας μ' αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας».

Οι υπεύθυνοι του προγράμματος υπολογίζουν ότι οι ελληνικοί λεκτικοί τύποι θα φθάσουν στα 90 εκατομμύρια, έναντι 9 εκατομμυρίων της λατινικής. Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως «νοηματική» γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν «σημειολογικές».

«Νοηματική γλώσσα» θεωρείται η γλώσσα στην οποία το «σημαίνον» δηλαδή η λέξη και «το σημαινόμενο» δηλαδή αυτό που η λέξη εκφράζει,(πράγμα, ιδέα, κατάσταση) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ «σημειολογική» είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το α? «πράγμα» (σημαινόμενο) εννοείται με το α? (σημαίνον).

Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν «πρωτογένεια», ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές, σημαίνουν κάτι απλά επειδή έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν. Π.χ στην Ελληνική, η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο).(Σχόλιο του Λόχα: η επικρατέστερη ετυμολογική ανάλυση της λέξης άνθρωπος είναι ανδρ-ωπος που σημαίνει αυτός που έχει την όψη άνδρα)

Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Τα πιο τέλεια προγράμματα «Ίβυκος», «Γνώσεις» και «Νεύτων» αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής, πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες. Και τούτο διότι η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση.

Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα τηλέ-, -λάνδη, μίκρο -, μέγα-, σκοπό, -ισμός, συν- κ.λ.π.

Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ' αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι' αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες. Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.

Γι' αυτούς τους λόγους οι Ισπανοί ευρωβουλευτές ζήτησαν να καθιερωθεί η Ελληνική ως η επίσημη της Ευρωπαϊκής Ένωσης διότι το να μιλά κανείς για Ενωμένη Ευρώπη χωρίς την Ελληνική είναι σα να μιλά σε έναν τυφλό για χρώματα. Ας το προωθήσουν και οι Έλληνες πολιτικοί.

Αυτοματισμοί στην Αρχαιότητα!!

Επιτέλους!!Έφτασε η στιγμή που περίμεναν οι δισεκατομμύρια θαυμαστές μου!Νέο post

Ωρε μήπως οι αρχαίοι δεν ήταν τόσο πρωτόγονοι τελικά;;Για να δούμε μερικά τεχνολογικά επιτεύγματα τους, άλλα τεκμηριωμένα και άλλα όχι(ακόμη;)..

Εφευρέσεις και σχέδια του Ήρωνα του Αλεξανδρινού:

1. Η γνωστή σε όλους αιολόσφαιρα, που περιστρεφόταν με τη βοήθεια πεπιεσμένου ατμού
2. Ύδραυλις: Η ύδραυλις ήταν ένα μουσικό όργανο που λειτουργούσε με πίεση που του παρείχαν αντλία αέρα και υδραυλικός μηχανισμός και οδηγούσε κατ' επιλογή των πλήκτρων ισάριθμους μεταλλικούς αυλούς. Ένας έξυπνα σχεδιασμένος και κατασκευασμένος μηχανισμός επέτρεπε σε μία αεραντλία να αποθηκεύει τον συμπιεσμένο αέρα σε μια δεξαμενή και με την βοήθεια υδραυλικού συστήματος να τον στέλνει με διαρκώς σταθερή πίεση για την λειτουργία του οργάνου. Έτσι κάθε πλήκτρο μπορούσε πάντα να στέλνει σε κάθε αυλό σταθερή πίεση αέρα. Ήταν ένα πληκτροφόρο μουσικό όργανο που μπορεί κάλλιστα να θεωρηθεί πρόδρομος του σημερινού αρμόνιου. Αν και κατασκευαστής της θεωρείται ο Κτησίβιος, άλλοι αποδίδουν την εφεύρεσή της στον Ήρωνα και την εξέλιξή της στον Κτησίβιο.

ανακατασκευασμένη ύδραυλις

3. οδόμετρο: αυτόνομη κατασκευή, προσαρμόσιμη σε οποιοδήποτε τροχοφόρο (άρμα), αποτελούμενη από ένα σύμπλεγμα από οδοντωτούς τροχούς και ατέρμονες κοχλίες, ικανούς να μεταφέρουν την κίνηση του τροχού του άρματος και να την μετατρέψουν σε μονάδες μέτρησης μήκους, που καταγράφεται από ένα σύστημα δίσκων στο πάνω μέρος της συσκευής.

4. μηχανικός κερματοδέκτης!!: Ήταν μια "συσκευή" στην οποία έβαζαν το προκαθορισμένο αντίτιμο και αυτή έβγαζε συγκεκριμένη ποσότητα νερού (υποθέτω είχαν κάποιο ποτήρι οι ενδιαφερόμενοι). Ουσιαστικά είναι σαν τα μηχανήματα που βάζουμε κάποια κέρματα και βγάζουν ένα κουτάκι αναψυκτικού.

Ο Ήρων είχε κατασκευάσει πολλές αυτόματες "μηχανές" όπως η αυτόματη πόρτα η οποία χρησιμοποιόταν στους ναούς και λειτουργούσε με την τεχνική της αιολόσφαιρας

Αρχύτας ο Ταραντίνος

Ο Αρχύτας (440-360 π.Χ.) ήταν ένας μαθηματικός από τον Τάραντα(Ελληνική πόλη της νότιας Ιταλίας) μαθητής του Πυθαγόρα που ασχολήθηκε μεταξύ πολλών άλλων και με πτήσεις! Γύρω στο 420 π.Χ. κατασκεύασε μία απ' τις πρώτες αυτοπροωθούμενες ιπτάμενες μηχανές. Ήταν ένα τεχνητό περιστέρι! Με κάποιο μηχανισμό κι ένα βάρος που κρεμόταν από τροχαλία το ομοίωμα περιστεριού κουνούσε τα φτερά του. Όταν πια βρισκόταν στον αέρα για την προώθησή του χρησιμοποιούσε ένα μπαλόνι που ξεφούσκωνε αργά αλλά με δύναμη από μία μικρή τρύπα. Πού βρήκε μπαλόνι εκείνη την εποχή; Μα χρησιμοποίησε την ουροδόχο κύστη ενός γουρουνιού! (Η κύστη του γουρουνιού χρησιμοποιείται μέχρι και σήμερα από κάποιους λαούς φουσκωμένη σαν μπαλόνι σαν παιδικό παιχνίδι ή για πανάλαφρο αλλά ανθεκτικό δοχείο υγρών). Έτσι το πανάλαφρο ομοίωμα περιστεριού που είχε κατασκευάσει μπορούσε να πετάει σχεδόν 200 μέτρα μέχρι να ξεφουσκώσει εντελώς το μπαλόνι!
Κάποιο παράξενο κείμενο που λέγεται ότι είναι γραμμένο απ' τον Αρχύτα περιγράφει ένα ταξίδι γύρω από την γη μέσα σε μια αεροστεγώς κλεισμένη σφαίρα! Τι είδους ιπτάμενη σφαίρα που ταξίδευε γύρω απ' την γη ήταν αυτή, και γιατί άραγε αεροστεγώς κλειστή; Τι ήξερε ο Αρχύτας που δεν έφτασε σε μας; Κείμενα του Αρχύτα λέγεται ότι μελετούσε (αρκετά αργότερα βέβαια) και ο Γαλιλαίος.

πτήσεις στην Αρχαία Αίγυπτο;

Ένα μικρό ξύλινο αντικείμενο που βρέθηκε στις ανασκαφές της πυραμίδας της Saqqara το 1898 εθεωρείτο μέχρι πρόσφατα απεικόνιση πουλιού, όμως ο αρχαιολόγος, Φυσικός και αερομοντελιστής Dr.Khalil Messiha που το επανανακάλυψε παρατημένο σε μουσείο το 1969 έχει άλλη άποψη. Το βρίσκει ύποπτα διαφορετικό από τα υπόλοιπα μοντέλα πουλιών καθώς δεν έχει πόδια και η ουρά του είναι κάθετη - δεν υπάρχουν στην Αίγυπτο πουλιά με κάθετη ουρά, λέει. Χιλιάδες αγάλματα πουλιών στην Αίγυπτο έχουν πόδια εκτός από αυτό. Μέρος της ουράς είναι σπασμένο και ο Dr. Khalil πιστεύει ότι εκεί βρισκόταν μηχανισμός σταθεροποίησης.

Ο Dr. Khalil έφτιαξε ένα πειραματικό μοντέλο από ξύλο αντιγράφοντας το αρχικό, και ανακατασκευάζοντας τον σταθεροποιητή στο πίσω μέρος της ουράς, και φυσικά το μοντέλο πέταξε όπως αναμενόταν. Οι Αιγύπτιοι, θεωρεί, ότι πάντα φτιάχνανε μοντέλα πραγμάτων που επρόκειτο να κατασκευάσουν σε μεγάλη κλίμακα.

Πηγές:

el.wikipedia.org
www.ancient-technology.com(http://67.18.47.148/com/index/at/
site/default.asp)

ΩΔΗ ΣΤΗ ΒΑΡΕΜΑΡΑ..

Βαριέμαι..Την έχετε ξεστομίσει ποτέ αυτή τη λέξη;έχετε νιώσει ποτέ βαρετά;τι κάνεις όταν βαριέσαι; τίποτα! βαριέσαι επειδή δεν έχεις να κάνεις κάτι αξιόλογο, αλλά δεν προσπαθείς να κάνεις τίποτα γιατί βαριέσαι!Με έπιασαν τα υπαρξιακά μου..Σ' αυτά βέβαια δεν έχω εντρυφήσει όσο άλλοι όπως ο φίλος μου ο Πλουτώνιος, γι' αυτό όταν με πιάνουν χάνω τη μπάλα.Τι κάνουμε; που πάμε; για ποιο λόγο ζούμε;Γιατί τα ντόνατς έχουν τρύπα στη μέση;ερωτήματα που απασχολούν τους ανθρώπους από τότε που άρχισαν να σκέφτονται(και από τότε που ανακαλύφθηκαν τα ντόνατς)

Ελληνικές πόλεις για τις οποίες δεν έχουμε χαμπάρι..

Είναι γνωστό ότι η νότια Ιταλία και η Σικελία λεγόταν στην αρχαιότητα Μεγάλη Ελλάδα λόγω των πολλών Ελληνικών πόλεων.Θα αναφέρω μερικές από τις σπουδαιότερες
Ιταλία: Κρότων,Κύμη(θεωρείται η αρχαιότερη),Νάπολη(Νέα Πόλη)

Σικελία: Συρακούσες(Κορινθιακή αποικία),Γέλα,Ακράγας,Σελινούντας,Ρήγιο(σημερινό Ρέτζιο Καλάμπρια),Ζάγκλη(Αργότερα μετονομάστηκε σε Μεσσήνη),Ιμέρα

Βρήκα και γαμώ τη σελίδα:(Βέβαια δεν μπορώ να εγγυηθώ για την αξιοπιστία των πηγών..)
Χάρτης Μεσογείου





Σαρδηνία
Ολβία
Αποικία των Φωκαέων στη βορειοανατολική Σαρδηνία (6ος αιών). Η πόλη, όπως και το νησί, εγκατελείφθησαν το έτος 540 μετά από επιδρομές των Καρχηδονίων.

Ογρύλη
Μικρή αθηναϊκή αποικία στη νοτιοανατολική Σαρδηνία. Οικιστής της μυθολογείται ο Ογρύλος.

Κορσική
Αλαλία
Αποικία των Φωκαέων στην ανατολική Κορσική μετά από χρησμό των Δελφών. Ιδρύθηκε το έτος 566 (οικιστής ο Αργανθώνιος) και πυκνοκατοικήθηκε 20 χρόνια αργότερα μετά την υποδούλωση της Ιωνίας από τους Πέρσες, δέχθηκε όμως την επίθεση των Καρχηδονίων και Ετρούσκων, τους οποίους ο στόλος της Φωκαίας ενίκησε στη Ναυμαχία της Αλαλίας το έτος 540 αλλά με απώλεια των δύο τρίτων της δύναμής του.
Μετά από αυτό η Φωκαείς εγκατέλειψαν την Αλαλία και βρήκαν καταφύγιο στο Ρήγιο, το οποίο χρησιμοποιήσαντες ως ορμητήριο κατέλαβαν τη νοτιοϊταλική πόλη Υέλην που μετωνόμασαν σε Ελέα. Γαλλικές ανασκαφές στον αρχαιολογικό χώρο της Αλαλίας έφεραν στο φώς πολλά αρχαϊκά αγγεία και άλλα αντικείμενα της εποχής της Φωκαιακής παρουσίας. Κατά τη σύντομη αυτή Ελληνική παρουσία στην Κορσική, καλλιεργήθηκαν ωστόσο σε εξαιρετικό βαθμό η πολιτική (με δημοκρατική αυτοθέσμιση), οι τέχνες, η μεταλλευτική, η αμπελουργία και ελαιουργία. Μία μετέπειτα απόπειρα επιστροφής του Ελληνικού στοιχείου στο νησί, από Συρακόσιους αυτή τη φορά, απέτυχε, καθώς και αυτοί εξεδιώχθησαν από τους Καρχηδονίους (280).

Γαλλία
Στη Νότιο Γαλλία, οι Έλληνες επιχείρησαν τις πρώτες εγκαταστάσεις τους κατά τους τελευταίους Μυκηναϊκούς αιώνες και αργότερα προχώρησαν σε συστηματικό αποικισμό οι Κυμαίοι Ευβοείς, οι Ρόδιοι, αλλά κυρίως οι Φωκαείς με τις δυνατές πεντηκοντόρους τους. Οι Ρόδιοι ίδρυσαν τον 7ο αιώνα την πόλη Ρόδο στις εκβολές του ποταμού Ροδανού (σημερινό Σαιν Μπλαιζ) και οι Φωκαείς τη Μασσαλία (δυτικά του σημερινού Σαιν Μπλαιζ), περί το έτος 600.

Μασσαλία
Ιδρύθηκε γύρω στο έτος 600 από Φωκαείς και συνετέλεσε στον εκπολιτισμό των Γαλατών οι οποίοι διδάχθηκαν την αστική ζωή, τη νομοθεσία και την ελαιουργία και αμπελοκομία. Οικιστής ήταν ο Πρώτης, μετά από συμβουλή της Θεάς Αρτέμιδος Εφεσίας, η οποία γι' αυτό τιμήθηκε ως πολιούχος Θεά της νέας πολεως (άλλες μεγάλες λατρείες μαρτυρούνται εκείνες του Θεού Απολλωνος Δελφίνου και της Θεάς Μασσαλίας, δηλαδή της προσωποποιηθείσας ιδέας της πόλεως.
Η επαφή των Ελλήνων με τους αυτόχθονες (Γαλάτες Λύγουρες) υπήρξε άριστη από την πρώτη κιόλας στιγμή, καθώς ο Πρώτης νυμφεύθηκε την θυγατέρα του βασιλέως Νάαν.
Με αφετηρία την «ελαιόφυτο και κατάμπελο» (Στράβων Δ179) Μασσαλία, οργανώθηκε τις επόμενες δεκαετίες εκτεταμμένη εποίκιση της Γαλατίας και της Ισπανίας.
Η πόλη απέκτησε μεγάλη δύναμη και πλούτο, ίδρυσε μάλιστα και δικό της Θησαυρό στους Δελφούς, και έγινε κέντρο πολλών εξερευνητικών ταξιδιών προς τη Βόρειο Ευρώπη. Ο Ευθυμένης, βγήκε με το πλοίο του εκτός των Ηρακλείων Στηλών και εξερεύνησε τη Βόρειο Θάλασσα και τις «εξωτερικές» ακτές της Αφρικής, συνέγραψε δε το βιβλίο «Περίπλους της Έξω Θαλάσσης».
Το πολίτευμα της πόλεως ήταν Τιμοκρατικό και κατά τον 3ο αιώνα μαρτυρείται η βουληφορία μέσω μίας «Συνελεύσεως των Εξακοσίων». Η Μασσαλία ίδρυσε μεταξύ 480 και 350 πλήθος μικρότερων αποικιών (Νίκαια, Αντίπολις, Στοιχάδες, Ταυρόεις, Ολβία, Κιθαρίστα, Αθηνόπολις, Ροδανουσία, Θηλίνη, Αγαθή, Ρόδα, Αλωναί, Λευκάτας, Ηράκλεια κ.ά.), αποκόπηκε όμως εμπορικώς μετά τη Ναυμαχία της Αλαλίας (540) εξαιτίας της πλήρους κυριαρχίας των Καρχηδονιακών πλοίων στη Δυτική Μεσόγειο. Νέα άνθιση γνώρισε η Μασσαλία μετά την καταστροφή των Καρχηδονίων στη Σικελία το έτος 480 που εξουδετέρωσε την παρουσία τους στη Γαλατία και Ισπανία και έδωσε την ευκαιρία τους Έλληνες να κυριαρχήσουν πλήρως έως το έτος 350. Αργότερα οι Μασσαλιώτες συνήψαν συμμαχία με τους Καρχηδόνιους και επιπροσθέτως το χερσαίο εμπόριό τους έφθασε έως τις Σκανδιναβικές χώρες και την Ελβετία. Τον 4ο αιώνα (περ. 326 � 321), ο Μασσαλιώτης Πυθεύς, απόγονος του Ευθυμένους, επέρασε τις Ηράκλειες Στήλες και έφθασε στην «Έσχατη Θούλη» (τη σημερινή Ισλανδία).
Μεγάλη ακμή γνώρισε η Μασσαλία επί Ρωμαιοκρατίας, αφού διατηρούσε φιλικές σχέσεις με τη Ρώμη από τον 4ο κιόλας αιώνα, οι δε Ρωμαίοι αφιέρωσαν χρυσό αγγείο στο Θησαυρό των Μασσαλιωτών στους Δελφούς μετά τη νίκη τους επί των Βήϊων ( 396 ). Στη διάρκεια της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας η Μασσαλία ήταν η τρίτη σε ακμή πόλη μετά τη Ρώμη και τις Συρακούσες. Στο Β Καρχηδονιακό Πόλεμο ήταν σύμμαχος της Ρώμης, ο δε Αννίβας, διερχόμενος από την περιοχή δεν τόλμησε καν να πλησιάσει την πόλη, φοβούμενος την ισχυρή της άμυνα. Η Μασσαλία γνώρισε την παρακμή μετά την πτώση του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους και την αρχή του Μεσαίωνα.

Μόνοικος
Αποικία των Φωκαέων, όπου σήμερα το Πριγκηπάτο του Μονακό. Ιδρύθηκε το έτος 600 και είχε Ιερό του Ηρακλέους Μονοίκου, λατρεία με στοιχεία από την παράδοση των αυτοχθόνων Γαλατών που αφηγείτο ένα πανάρχαιο πέρασμα του Έλληνος ημιθέου από εκείνη την περιοχή.

Νίκαια
Αποικία των Μασσαλιωτών, ιδρυθείσα τον 5ο αιώνα (σημερινή Nice). Η Νίκαια λαμπρύνθηκε ιδιαίτερα από τους Ρωμαίους της εποχής του Αυγούστου.

Αντίπολις
Αποικία των Μασσαλιωτών, ιδρυθείσα τον 5ο αιώνα (σημερινή Αντίμπ, ανατολικά των Καννών), σε εξαιρετική θέση με φυσικό λιμένα. Υπήρξε η πρώτη Ελληνική πόλη της Γαλατίας στην οποία οι Ρωμαίοι απένειμαν το Jus Italicum και τον τίτλο της αυτόνομης πολιτείας (Municipium).

Ολβία
Αποικία των Μασσαλιωτών, ιδρυθείσα τον 5ο αιώνα (σημερινό Σαιν Πιερ Ντ' Αλμανίρ), ομώνυμη της αποικίας των Φωκαέων στη Σαρδηνία. Έχουν βρεθεί ερείπια της πόλης και ένας πέτρινος τετράπλευρος περίβολος πλευράς μήκους 200 μ.

Ισπανία
Στην Ισπανία, οι Έλληνες επιχείρησαν τις πρώτες εγκαταστάσεις τους κατά τους τελευταίους Μυκηναϊκούς αιώνες και αργότερα προχώρησαν σε συστηματικό αποικισμό οι Κυμαίοι Ευβοείς, οι Ρόδιοι, αλλά κυρίως οι Φωκαείς με τις δυνατές πεντηκοντόρους τους.
Οι Ρόδιοι ίδρυσαν τον 7ο αιώνα την πόλη Ρόδα στη Βόρειο Ισπανία, κάτω από τα Πυρηναία. Οι Έλληνες παρέμειναν στα παράλια μόνον της Ιβηρικής και δεν επεχείρησαν εισβολές στο εσωτερικό της χώρας. Τους ενδιέφερε άλλωστε το εμπόριο και όχι οι κατακτήσεις.
Παρ' όλα αυτά, οι αυτόχθονες πρόθυμα αναμείχθηκαν μαζί τους και δέχθηκαν τις Ελληνικές επιρροές.

Πυρηναία
Αποικία των Φωκαέων στους πρόποδες της ομώνυμης οροσειράς,
κοντά στη θάλασσα.

Ρόδα ή Ρόδη
Αποικία του 7ου αιώνος των Ροδίων στο σημείο της σημερινής πόλεως Rosas. Η πόλη λαμπρύνθηκε τον 5ο αιώνα, όταν πέρασε στον έλεγχο των Μασσαλιωτών.

Εμπόριον
Αποικία των Φωκαέων του έτους 600 περ. νοτίως της πόλεως Πυρηναία, στην οποία αναμείχθηκαν οι αυτόχθονες πληθυσμοί (Ίβηρες) και οι Έλληνες. Απέκτησε μεγάλο πλούτο διαχειριζόμενη τα μεταλλεία του όρους των Πυρηναίων.

Καλλίπολις
Αποικία του 6ου αιώνος στις ακτές της Καταλωνίας, βορείως των εκβολών του ποταμού Λοβραγάτ. Οικιστές υπήρξαν Φωκαείς ναυτικοί. Κατά τον 5ο και 4ο αιώνα αναδείχθηκε σε μεγάλο εμπορικό κέντρο και σε λίγο έγινε στόχος των Καρχηδονίων, οι οποίοι την κατέλαβαν το έτος 236 και την μετωνόμασαν σε Βάρκινο (σημερινή Βαρκελώνη). Η Καλλίπολις απελευθερώθηκε αργότερα από τους Ρωμαίους και γνώρισε νέα μεγάλη ακμή και ευημερία υπό το όνομα Julia Augusta Favencia Paterna Barcino. Κατά την Μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως πρωτεύουσα των Βησιγότθων.

Ελίκη
Πόλη Ιβήρων και Ελλήνων (περ. 600) σε περιοχή που αποδεδειγμένα κατοικείτο από το 5.000, εκεί που σήμερα στέκει η πόλη Elche (20 χλμ. από το Αλικάντε = Άκρα Λευκή). Εκεί βρέθηκε το 1897 η περίφημη πέτρινη προτομή της «Ιέρειας του Έλτσε», απεικόνιση εντόπιας ιέρειας με την τελετουργική της στολή. Η Ελίκη κατεστράφη από τους Καρχηδονίους, αλλ' επανιδρύθηκε από τους Ρωμαίους ως Iulia Illice Augusta, και απήλαυσε επί 3 περίπου αιώνες μία ευδαίμονα και ειρηνική ζωή. Το 5ο αιώνα κατελήφθη από τους χριστιανούς Βησιγότθους που κατέστρεψαν όλα τα Εθνικά της μνημεία, αγάλματα και Ιερά και τη μετέτρεψαν σε έδρα Επισκόπου.

Ζάκανθα
Αποικία πιθανόν των Ζακυνθίων, στη θέση του σημερινού Σάγουντον.

Μαινάκη
Αποικία των Φωκαέων, ιδρυθείσα γύρω στο 600 στη θέση της σημερινής Velez-Mαlaga. Την κατέστρεψαν οι Καρχηδόνιοι το έτος 500.

Κάλπη
Η δυτικότερη επί ευρωπαϊκού εδάφους αποικία των Φωκαέων.

Ηράκλειες Στήλες
Η πρώτη ιστορικώς καταγεγραμμένη (Ηρόδοτος Δ 152) μαρτυρία πλεύσεως των Ελλήνων εκτός των Ηρακλείων Στηλών (νύν Στενών του Γιβραλτάρ) χρονολογείται τον 8ο με 7ο αιώνα (με κυβερνήτη του πλοίου τον Κωλαίο τον Σάμιο) και αργότερα (6ος αιών) επανέλαβε το τόλμημα ο Μασσαλιώτης Ευθυμένης που βγήκε με το πλοίο του εκτός των Ηρακλείων Στηλών και εξερεύνησε τη Βόρειο Θάλασσα και τις «εξωτερικές» ακτές της Αφρικής, συνέγραψε δε το βιβλίο «Περίπλους της Έξω Θαλάσσης»..

Βόρειος Αφρική
Τίγγις, Τιγγενίς
Αποικία των Φωκαέων, η δυτικότερη Ελληνική αποικία επί του βορειοαφρικανικού εδάφους, όπου η σημερινή Ταγγέρη. Για την εγκατάστασή τους οι άποικοι πρέπει να απώθησαν δια των όπλων προγενέστερους Φοίνικες αποίκους. Με την Τιγγενίδα, οι Φωκαείς κυριαρχούσαν πλήρως στη διάρκεια του 6ου αιώνος στα στενά των Ηρακλείων Στηλών (Γιβραλτάρ). Αργότερα, η Τιγγενίς κατελήφθη από τους Φοίνικες και έγινε εμπορικό κέντρο των Καρχηδονίων.

Χάρτης με ελληνικές πόλεις του Εύξεινου Πόντου:

Μια μάλλον πιο ρεαλιστική άποψη της μάχης..

Τιμή σ' εκεινους όπου στην ζωή των ώρισαν να φυλάγουν Θερμοπύλες.
Πότε από το χρέος μη κινούντες, δίκαιοι κ' ίσοι,σ'ολες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ' ευσπλαχνία, γενναίοι οσάκις είναι πλούσιοι
κι όταν είναι πτωχοί, πάλ' εις μικρόν γενναίοι, πάλι συντρέχοντες,
όσο μπορούνε΄ πάντοτε την αλήθεια ομιλούντες, πλην χωρίς μίσος για τους ψευδωμένους.
Και περισσότερη τιμή τους πρέπει όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)
πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος, και οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.


Έτος 480 πριν την απαρχή της χριστιανικής χρονολογήσεως. Οι στρατιές του Ξέρξη έχουν περάσει τη Μακεδονία και πορεύονται προς τη Νότιο Ελλάδα. Η πλειοψηφία των πόλεων της κυρίως Ελλάδος έχουν ήδη «μηδίσει», αν όχι συστρατευθεί κιόλας με τους εισβολείς.
Οι αρχικώς εχθροί των Περσών Θεσσαλοί, «μηδίζουν» και αυτοί αισθανθέντες εγκατάλειψη μετά από την αδυναμία των Νοτιοελλήνων να τους βοηθήσουν. Προηγουμένως είχαν στείλει κήρυκες στον Ισθμό, στους «προβούλους» των Πελοποννησίων, για οπλιτική βοήθεια προς το δυνατό θεσσαλικό ιππικό. Η απόβαση 10.000 οπλιτών στην Άλο του Παγασητικού υπό τον Λακεδαιμόνιο Ευαίνετο και τον Αθηναίο Θεμιστοκλή και η εν συνεχεία στρατοπέδευσή τους στα Τέμπη, λήγει αδόξως με εγκατάλειψη των στενών όταν ο σύμμαχος των Περσών Αλέξανδρος ο Μακεδών στέλνεται από τον Ξέρξη και επιτυγχάνει να τους τρομάξει περιγράφοντάς τους απλώς τον όγκο του στρατού των Περσών.
Στη Βοιωτία, μόνον οι Πλαταιείς και οι Θεσπιείς δεν έχουν δώσει «γη και ύδωρ», στη δε Στερεά μόνον οι Αθηναίοι, ενώ στην Πελοπόννησο, οι Αργείοι δηλώνουν «ουδέτεροι» από μίσος κατά των Σπαρτιατών, εξαιτίας προσφάτου απωλείας 6.000 ανδρών τους σε μία νίκη του αδελφού του βασιλέως Λεωνίδου Κλεομένους του Αναξανδρίδου.
Οι Κερκυραίοι στέλλουν 60 τριήρεις, οι οποίες όμως σταματούν στο ακρωτήριο Ταίναρο με τη δικαιολογία ότι δεν μπορούν να περιπλεύσουν τον Μαλέα, ενώ, κατά τον Ηρόδοτο, ανέμεναν να προσχωρήσουν στον Ξέρξη σε περίπτωση νίκης του. Οι Κρήτες πάλι, αρνούνται την όποια συμμετοχή στην αντίσταση κατά των Περσών, με διάφορες προφάσεις.
Οι μη «μηδίσαντες» Έλληνες, μετά από πολλές συνεδριάσεις και αλλαγές σχεδίων, εγκρίνουν ένα πολεμικό σχέδιο για ταυτόχρονη αντίσταση στις Θερμοπύλες (από ξηράς) και στο ακρωτήριο Αρτεμίσιο. Ο βασιλεύς της Σπάρτης Λεωνίδας, πιστός σε προσωπική υπόσχεση που είχε δώσει προς τους συμμάχους, επικεφαλής της προσωπικής του φρουράς την οποία είχε δικαίωμα να μετακινεί ακόμη και χωρίς την έγκριση της Γερουσίας και των Εφόρων, αρχίζει μία πορεία «ευψυχίας» προς τις Θερμοπύλες, συσπειρώνοντας γύρω του 4.000 Πελοποννησίους («..εκ Πελοποννήσου χιλιάδες τέταρες», Ηρόδοτος, Ζ 227) 500 Τεγεάτες, 500 Μαντινείς, 120 Ορχομενίους, 1000 Αρκάδες, 400 Κορινθίους, 200 Φλειασίους, 80 Μυκηναίους, μαζί με τους 300 Σπαρτιάτες του και 900 περιοίκους Λακεδαιμόνιους με 1000 βοηθητικούς είλωτες.
Στη φιλοπερσική Θήβα, ο Λεωνίδας πιέζει για συμμετοχή των οπλιτών της και οι δημοκρατικοί της πόλεως (όπως δηλώνει ο Διόδωρος, ΙΑ 4, 7) του δίδουν 400 άνδρες, με επικεφαλής τον Λεοντιάδη (κατά τον Ηρόδοτο πάντως, ο Λεωνίδας τους πήρε μαζί του περισσότερο ως ομήρους). Οι Πλαταιείς, αν και ελάχιστα γνωρίζοντες τα ναυτικά πράγματα, προσφέρονται να επανδρώσουν τις αθηναϊκές τριήρεις, ενώ οι Θεσπιείς στέλλουν στον Λεωνίδα 700 οπλίτες (το στρατιωτικό άπαν της πόλεως) υπό τον Δημόφιλο του Διαδρόμου, και στο στρατό του προστίθενται τέλος 1000 ακόμη Οπούντιοι Λοκροί, παρά το ότι είχαν δηλώσει υποταγή στον Ξέρξη.
Απέναντι στους έτοιμους να μηδίσουν Φωκείς, ο Λεωνίδας χρησιμοποιεί το κατά συνθήκην ψεύδος, δηλώνοντάς τους ότι τάχα είναι απλώς οι «πρόδρομοι» των Πελοποννησίων. Οι Φωκείς στέλλουν 1000 οπλίτες, αλλά προφασίζονται ότι θα αναλάβουν (παρά τον υπερβολικό αριθμό τους) τον υποτίθεται σοβαρό ρόλο της φυλάξεως μίας ατραπού που εγνώριζαν από την προ ολίγων ετών εισβολή στη χώρα τους των Θεσσαλών.
Στις 28 Ιουλίου, ο Ελληνικός στόλος φθάνει και αγκυροβολεί στο Αρτεμίσιο ακρωτήριο.
Στις 2 Αυγούστου, ο στρατός του Λεωνίδου φθάνει και στρατοπεδεύει στις Θερμοπύλες.
Στις 12 Αυγούστου, φθάνει μπροστά στις Θερμοπύλες η πρωτοπορία των Περσών.
Στις 14 Αυγούστου, ολοκληρώνεται η άφιξη του Περσικού στρατού.
Η μάχη των Θερμοπυλών έγινε στις 17, 18 και 19 Αυγούστου, σε τρείς φάσεις, παράλληλες με ισόποσες φάσεις της ναυμαχίας του Αρτεμισίου. Οι Πέρσες καθηλώνονται στις Θερμοπύλες και έχουν άπειρες απώλειες, ενώ στο Αρτεμίσιο οι συγκρούσεις δεν έχουν νικητή.
Την 18η Αυγούστου, ο προδότης Εφιάλτης παρουσιάζεται στον Ξέρξη και έναντι αμοιβής προσφέρεται να οδηγήσει τον Περσικό στρατό στα νώτα των Ελλήνων, μέσω της ατραπού που υποτίθεται ότι εφύλασσαν οι Φωκείς. 10.000 «Αθάνατοι» (επίλεκτοι Πέρσες στρατιώτες) υπό τον στρατηγό Υδάρνη, αρχίζουν να ανεβαίνουν την ατραπό αμέσως μετά τη δύση του ηλίου.
Αντί να φυλάξουν την προ της Αγορασίας ατραπό, οι Φωκείς έχουν στρατοπεδεύσει στο ανατολικό άκρο του οροπεδίου της Νεβροπόλεως, προφανώς για εύκολη και ακαταδίωκτη φυγή προς την χώρα τους (τον επόμενο χρόνο προσήλθαν οικειοθελώς ως σύμμαχοι του Μαρδονίου στη μάχη των Πλαταιών). Μέσα στη νύκτα, οι Πέρσες προσπερνούν δίχως την ελάχιστη έστω αψιμαχία τους Φωκείς, οι οποίοι έχουν σκαρφαλώσει στο ύψωμα Μουρούζου και αρχίζουν την κατάβαση προς την νότιο πλευρά των στενών των Θερμοπυλών στην οποία θα έφθαναν στις 8 το πρωϊ της 19ης Αυγούστου («ώρην πληθώρης της Αγοράς») μετά από περίπου 12 ώρες πορεία.
Ο Λεωνίδας μαθαίνει για την προδοσία από τους ανιχνευτές του και πιστός στο καθήκον να κρατήσει τα στενά όσο διαρκούσε η ναυμαχία του Αρτεμισίου για να μην αποκλεισθεί ο στόλος στο Μαλιακό Κόλπο (και όχι τάχα εξ υποχρεώσεως στον «δεσπότη νόμο» (*), αφού μπορούσε δίχως πρόβλημα να κάνει στρατηγική υποχώρηση για φύλαξη του Ισθμού σύμφωνα με την επίσημη απόφαση της πατρίδος του), καταστρώνει σχέδιο για διμέτωπο αγώνα (όπως πολύ ορθώς ανέλυσαν οι J. Bury το 1898 και ο Ευάγγελος Ζαμάνος) στέλλοντας τους 4000 Λοκρούς και Πελοποννησίους να αναχαιτίσουν τους κατάκοπους και ελαφρά οπλισμένους «Αθανάτους». Ο ίδιος με τους Λακεδαιμονίους του, τους Θηβαίους και τους 700 Θεσπιείς, μένει να κρατήσει τα στενά έως να επιστρέψουν οι αναχαιτιστές. Οι τελευταίοι ωστόσο, αντί να κάνουν το καθήκον τους, φοβηθέντες μην περικυκλωθούν εγκαταλείπουν την περιοχή και επιστρέφουν στις ιδιαίτερες πατρίδες του (παρά το ότι η εθνική μας προπαγάνδα, για την ανάγκη του να υπάρξει εν συνεχεία η Σαλαμίς και οι Πλαταιές, έπλεξε τον μύθο ότι τάχα τους απέπεμψε ο ίδιος ο Λεωνίδας)


(*) Ο «δεσπότης νόμος» κατά των «τρεσσάντων» δεν αφορούσε στρατηγικές αλλά άτακτες υποχωρήσεις (έχουμε δύο υποχωρήσεις του ναυάρχου Ευρυβιάδου στο Αρτεμίσιο, και βλέπουμε επίσης στις Πλαταιές τον Παυσανία να αλλάζει δύο φορές θέση μέσα στη νύκτα, υποχωρώντας μάλιστα στους πρόποδες του Κιθαιρώνος).


Στην άλλη πλευρά των Στενών, οι Λακεδαιμόνιοι και Θεσπιείς πολεμούν γενναιότατα και μάλιστα αποτολμούν και έξοδο από το κυρίως στενό «εις το ευρύτερον του αυχένος», παραταχθένες σε όλο το πλάτος, έως της αποτόμου ακτής της θαλάσσης. Ακολουθεί σφοδρή σύγκρουση και κατασφαγή των Περσών που μπουλουκηδόν πέφτουν επάνω στην Ελληνική φάλαγγα, μαστιγούμενοι από τους αξιωματικούς τους. Πάμπολλοι εκ των εισβολέων καταπατούνται υπό των επερχομένων συμπολεμιστών τους.
Οι Έλληνες επιχειρούν 4 αντεπιθέσεις, κατά τις οποίες τρέπουν τους εισβολείς σε φυγή. Σε μία από τις συγκρούσεις σκοτώνεται ο Λεωνίδας, το δε σώμα του ανασύρεται κάτω από σωρούς νεκρών εχθρών. Τότε είναι που οι μαχόμενοι βλέπουν στα νώτα τους τον Υδάρνη με τους «Αθανάτους» του. Καταλαβαίνοντας τι έχει συμβεί, συμπτύσσονται και επιστρέφουν στα στενά. Ενώ παραδίδονται στους Πέρσες με τα χέρια ψηλά οι Θηβαίοι, οι αποδεκατισθέντες Λακεδαιμόνιοι και Θεσπιείς καταφεύγουν στον λοφίσκο Κολωνό, όπου εξοντώνονται μέχρι ενός, τοξευθέντες με δεκάδες χιλιάδες περσικά βέλη. Οργισμένος ο Ξέρξης, σταυρώνει το κορμί του νεκρού Λεωνίδα, ενώ, στο άκουσμα της σφαγής των Σπαρτιατών και Θεσπιέων, ο Ελληνικός στόλος υποχωρεί προς νότον για να μη παγιδευθεί.

(Τα στοιχεία προέρχονται από το βιβλίο του Βλάση Γ. Ρασσιά "ΕΠΙΤΟΜΟΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΣΠΑΡΤΙΑΤΩΝ" με τη συγκατάθεση του ιστορικού, τον οποίο και το ΥΣΕΕ ευχαριστεί)


Έλληνα ! Αντίθετα από όσα υποστηρίζει η προπαγάνδα εκείνων που σε θέλουν αιωνίως υπόδουλο και εν υπνώσει, οι Λακεδαιμόνιοι και Θεσπιείς που εφονεύθησαν στις Θερμοπύλες, δεν έχυσαν το αίμα τους γιατί τάχα ήσαν… ερωτευμένοι με τον θάνατο ή γιατί έπασχαν από… μαρτυρική διάθεση. Έμειναν εκεί και επολέμησαν έως θανάτου σε λογικό και στρατηγικό αγώνα, πιστοί στο καθήκον και στην υπόσχεση πολεμιστού προς πολεμιστή, καλύψαντες τους συμμαχητές τους που μάχονταν στο Αρτεμίσιο, πιστοί στις αξίες που τους είχε διδάξει η πατρώα Παιδεία, ελευθεροπρεπείς και υπέροχοι ως πρέπει στους πραγματικούς Έλληνες.


Οι Θερμοπυλομάχοι δεν είναι άπιαστοι ήρωες ή μακρινές ιστορικές φιγούρες για να τους εκμεταλλεύονται οι πατριδοκάπηλοι και οι πλείστοι όσοι απατεώνες που καταδυναστεύουν πνευματικώς τον τόπο μας. Οι Θερμοπυλομάχοι είναι αιώνια παραδείγματα προς μίμησιν, μας καλούν σε καθημερινή μάχη και εμμονή στις αξίες και τα ιδανικά μας, στον καθημερινό πόλεμο, τον αόρατο πόλεμο που μαίνεται τριγύρω μας και όσο λιγώτερο τον συνειδητοποιούμε εμείς τόσο χειρότερα για εμάς τους ιδίους, για την πατρογονική μας κληρονομιά, για την ελευθερία και την αξιοπρέπειά μας.

300! Η Αλήθεια..

Σ' ένα συμβούλιο που έκαναν οι Έλληνες στην Κόρινθο, αποφάσισαν να στείλουν μια μικρή ομάδα στις Θερμοπύλες για να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες και να ανακόψουν την πορεία τους στα νότια, μέχρι να προετοιμαστούν καλύτερα για μεγάλη μάχη. Έτσι, το 480 π.Χ. ο συμμαχικός στρατός των 7000 οπλιτών που οδηγούνταν απο 300 ομοίους Σπαρτιάτες αντιμετώπισαν τους Πέρσες στα στενά των Θερμοπυλών που την εποχή εκείνη είχε 12 μέτρα περίπου πλάτος. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Πέρσες αριθμούσαν 5.283.220 άνδρες[1]. Tα νουμερα είναι μάλλον υπερβολικά και πιθανολογείται οτι οι Πέρσες αριθμούσαν μεταξύ 200.000 και 1.700.000 άνδρες.

Στα Στενά οι σύμμαχοι αναστήλωσαν ένα παλιό τείχος που είχε κτιστεί παλιά για την προστασία του νότου.
Οι Σπαρτιάτες ήταν οι καλύτεροι μαχητές του αρχαίου κόσμου, και αυτό πήγαζε απο το γεγονός οτι απο μικρά παιδιά είχαν εκπαιδευτεί στην τέχνη του πολέμου και φυσικά είχαν λάβει μέρος και σε πάρα πολλές μαχες την περίοδο εκείνη. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια τέλεια συνεργασία μεταξύ των στίχων της φάλαγγας. Η ανδρεία τους ήταν τέτοια που όταν κάποιος είπε πως είχε δεί τον περσικό στρατό και ότι οι τοξότες του έριχναν βέλη που έκρυβαν τον ήλιο, ένας γνωστός Σπαρτιάτης ονόματι Διηνέκης είπε λακωνικά: «Ωραία, τότε θα πολεμήσουμε υπο σκιά».
Ο βασιλιάς Ξέρξης ο οποίος είχε στήσει τον θρόνο του σε ένα ύψωμα, είχε στείλει έναν αντιπρόσωπο στον βασιλιά Λεωνίδα για να τους πει να παραδώσουν τα όπλα τους και να συνθηκολογήσει με την προσφορά πως, λόγω της εκτίμησης που είχε ο Ξέρξης στους Σπαρτιάτες, θα τους έκανε κυρίαρχους στην Ελλάδα ύστερα από την νίκη της Περσίας. Ο Λεωνίδας απάντησε με το γνωστό «μολών λαβέ» (έλα να τα πάρεις).
Λόγω της στενότητας του περάσματος, ο Ξέρξης δεν μπορούσε να στείλει όλο τον στρατό για να καταστρέψει τους Έλληνες αλλά μόνο 1000 κάθε φορά. Η μάχη ήταν σφοδρότατη με πάρα πολλά θύματα από την μεριά των Περσών. Οι Πέρσες είχαν πάρα πολύ ελαφρύ οπλισμό, σχεδόν ανύπαρκτη πανοπλία και η ασπίδα τους ήταν σχεδόν ολόκληρη ψάθινη. Έτσι οι Έλληνες οι οποίοι είχαν πολύ βαρύ οπλισμό (μόνο τα μάτια τους φαινόντουσαν κάτω από τις σχισμές της περικεφαλαίας και το υπόλοιπο σώμα καλυπτόταν από θώρακα, κνημίδες, περιβραχιόνια και μια τεράστια ορειχάλκινη ασπίδα) ήταν συγκριτικά ανώτεροι απο τους αντιπάλους τους, αφού ακόμα κι αν το δόρυ τους έπεφτε πάνω σε περσική ασπίδα, την διαπερνούσε και χτύπαγε τον άνθρωπο που βρισκόταν από πίσω. Έτσι στο τέλος της πρώτης ημέρας οι Πέρσες είχαν χάσει 2000 άντρες ενώ οι σύμμαχοι γύρω στους 100.
Βλέποντας αυτά ο Ξέρξης στην τελευταία μάχη της πρώτης ημέρας αποφάσισε να στείλει στην μάχη την προσωπική του φρουρά, τους "Αθάνατους", οι οποίοι ήταν 10.000. Σαν τελευταία απέλπιδα προσπάθεια, οι Έλληνες επιτέθηκαν στην βασιλική φρουρά την οποία οδηγούσε ο Μαρδόνιος, και τους έτρεψαν σε άτακτη φυγή. Πολλοί από αυτούς έπεφταν από τον γκρεμό στη θάλασσα.
Η μάχη των Θερμοπυλών ενώ έπρεπε λογικά να κρατήσει μερικές ώρες, κράτησε 3 ολόκληρες ημέρες με τρομερές απώλειες των Περσών. Τελικά ένας προδότης ονόματι Εφιάλτης έδειξε στον Ξέρξη ένα μυστικό και πολύ στενό πέρασμα από το οποίο θα μπορούσε να υπερφαλαγγίσει τους Έλληνες. Την ίδια νύχτα ο Ξέρξης έστειλε πάλι την βασιλική φρουρά, τους 10.000 "Αθανάτους" (οι απώλειες είχαν αντικατασταθεί με νέους πολεμιστές, έτσι ο αριθμός παρέμενε πάντα ο ίδιος) οι οποίοι έφτασαν στα μετόπισθεν των Ελλήνων το πρωί. Εν τω μεταξύ, κατά τη διάρκεια της νύχτας κατάσκοποι του Λεωνίδα τον είχαν προειδοποιήσει για την κίνηση του Ξέρξη.
Ο Λεωνίδας αποφάσισε να διώξει όλους τους συμμάχους για να μείνουν μόνο οι Λακεδαιμόνιοι και να πεθάνουν στο πεδίο της μάχης τιμημένα. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο (Ζ',220) η απόφαση αυτή επιβεβαίωσε τον χρησμό της Πυθίας που προφήτευε ότι η Σπάρτη ή θα καταστρεφόταν ή θα έχανε τον βασιλιά της. Από τους συμμάχους έμειναν και 700 Θεσπιείς οπλίτες υπό την ηγεσία του Δημοφίλου του Διαδρόμου για να στηρίξουν τους Σπαρτιάτες, παρά τις αντιρρήσεις του Σπαρτιάτη βασιλιά. Οι σύμμαχοι πήγαν να ειδοποιήσουν τους Αθηναίους για την έκβαση της μάχης ώστε να προετοιμαστούν. Το τελευταίο πρωινό ο Ξέρξης δεν ανέβηκε στον θρόνο του αλλά αποφάσισε να ηγηθεί ο ίδιος της μάχης. Οι Έλληνες λέγεται πως αφού όλα τα όπλα τους είχαν σπάσει πολεμούσαν με νύχια και με δόντια. Ο βασιλιάς Λεωνίδας σκοτώθηκε πάνω στη μάχη και την ώρα που οι Πέρσες προσπαθούσαν να κλέψουν το πτώμα του, μια μικρή ομάδα Σπαρτιατών όρμησε και το πήρε πίσω. Ο Ξέρξης φοβούμενος κι άλλες απώλειες διέταξε τους τοξότες του να σκοτώσουν τους Έλληνες μέχρις ενός.
Συνέχεια
Ύστερα από αυτή την νίκη του Περσικού στρατού ο Ξέρξης κατηφόρισε προς Αθήνα την οποία και κατέστρεψε ολοσχερώς και έκαψε. Οι Αθηναίοι είχαν καταφύγει στην Σαλαμίνα απ' όπου και έβλεπαν την πόλη τους να καίγεται, ενώ με αρχηγό τον Θεμιστοκλή προετοιμαζόντουσαν για ναυμαχία. Στην επακόλουθη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 90% του στόλου των Περσών καταστράφηκε ενώ ο συμμαχικός στόλος είχε πολύ μικρές απώλειες. Ο Ξέρξης έφυγε για την χώρα του με πλοίο για να βγάλει τον χειμώνα αφήνοντας πίσω του τον Μαρδόνιο με τον υπόλοιπο στρατό για να ξαναντιμετωπίσει τους Έλληνες την άνοιξη του 479 π.Χ. στη μάχη των Πλαταιών που ήταν και η τελευταία των Περσικών πολέμων.

Αρχαία όπλα(τι άλλο θα έβαζα ο ανώμαλος..)

Γαστραφέτης(Ο πρόγονος της Βαλλίστρας)



Το ατμοτηλεβόλο του Αρχιμήδη


Υγρό πυρ:Απεικόνιση χρήσης του υγρού πυρός, στο χειρόγραφο Σκυλίτζη.

Πήραν τα μυαλά του αέρα λέμε στις μέρες μας. Εκείνη την εποχή αυτό σήμαινε κάτι άλλο. Το υγρό πυρ εξαπολυόταν με διαφόρους μηχανισμούς. Στην πλώρη των πλοίων των βυζαντινών υπήρχε ένα μπρούτζινο λιοντάρι μέσα από το ανοιχτό στόμα του οποίου πεταγόταν μακριά το φονικό υγρό. Για να γίνει αυτό δυνατό στο κεφάλι του λιονταριού κατέληγαν δύο σωλήνες, ο ένας με το υγρό και ο άλλος με αέρα. Για να πετάγεται λοιπόν μακριά το υγρό έπαιρναν τα μυαλά του λιονταριού αέρα.
Χειροσίφων(Στην ουσία ένα πρώιμο φλογοβόλο)οι εικόνες και οι πληροφορίες προέρχονται από τη σελίδα: http://www.twcenter.net/forums/archive/index.php/t-49633.html
Αυτός είναι ένας χειροσίφωνας του 16ου αιώνα που βρέθηκε στη Μέση Ανατολή.Οι Άραβες ήταν αυτοί που στην ουσία έσωσαν πολλές πληροφορίες για το Βυζάντιο και υιοθέτησαν αρκετή από τη Βυζαντινή τεχνολογία

Αυτή είναι μια σύγχρονη ανακατασκευή του όπλου από την Ελληνική Εταιρεία Επιστημονικής Έρευνας. Μπορείτε να δείτε πως η χρήση του είναι απλή:μια βασική αντλία στο πάνω μέρος βοηθά στην άντληση του εύφλεκτου υλικού από τη δεξαμενή στο κάτω μέρος.Η δεξαμενή αυτή, χωρητικότητας 3lt περιείχε μάλλον νάφθα και το όπλο είχε βεληνεκές 8-12 μέτρα.Η χρήση του είναι εύκολη, γρήγορη, βραχύβια(Τα πυρομαχικά ήταν περιορισμένα και η επαναγέμιση μπορούσε να γίνει μόνο πίσω από τις γραμμές και έπαιρνε αρκετό χρόνο) και απολύτως καταστροφική.

Αυτή είναι μία εικόνα από ένα Βυζαντινό χειρόγραφο του 10ου αιώνα, η οποία δείχνει ένα στρατιώτη(σιφωνάριος), πάνω σε πολιορκητικό πύργο, να εκτοξεύει φωτιά στα εχθρικά τείχη.Ο στρατιώτης ντυμένος με απλά ρούχα χρησιμοποιεί χειροσίφωνα(έννοια:χειροσωλήνας).

Περήφανος θείος

Λοιπόν, εκτός από φωτεινός παντογνώστης(!!), είμαι και περήφανος θείος τεσσάρων πανέμορφων ανηψιών..Σύντομα φωτογραφίες

Ρωμιοί ή Έλληνες;

"Η λέξη "Έλληνας", που επανήλθε ως εθνική μας ονομασία τον 19ο αιώνα, είναι δημιούργημα της εποχής του Διαφωτισμού και της ανάπτυξης των εθνικισμών στην Ευρώπη.
Αντίθετα,οι Ρωμιοί ήταν περήφανοι πολίτες ενός υπερεθνικού κράτους που ενσωμάτωνε διάφορα έθνη διαμέσου του ελληνικού πολιτισμού και επεκτεινόταν πολύ πέρα από τα όρια της αρχαίας ή της νεώτερης Ελλάδας. Επεκτεινόταν όχι ως κατακτητής, αλλά ως φορέας της μιας Οικουμενικής Χριστιανικής Αυτοκρατορίας πάνω στη γη."


Λοιπόν Πλουτώνιε, θέλω τη γνώμη σου επί αυτού του θέματος!

Η αίθουσα του Θρόνου